Ve ben bıkmıştım terörü
lanetlemekten… Tek yapabildiğim şeyin terörü lanetlemek olmasından bıkmıştım,
bıkmıştık.
Bıkmıştım evladını kaybeden annelerin
gözyaşlarını düşünmekten. Babasız kalan çocukları artık düşünmüyorum. Neden mi?
Ölen gencecik vatan evlatları baba olmayı değil, şehit olmayı tadıyor da ondan.
Ah bir bilseniz onların ne gelecek umutları vardı, kim bilir kaçının gönlünde
evine döndüğünde sevdiği kızı almak vardı, çocuklarına koyacağı isimler kim
bilir nasıl hayaliydi. Belki anasına babasına hayırlı evlat olmaktı gayesi
belki onları rahat ettirmekti yaşlandıklarında. Kim bilir neler bekliyor
olacaktı onları ömür dediğimiz sayılı günlerde. Gelmedi o günler….
Ah benim umut dolu, huzur kokulu
ülkem! Ne ara bu kadar acımasız oldun, ne ara bu kadar kini, öfkesi gözünü
karartmış insanları toprağında barındırır oldun? Her karışında şehit kanı var,
her karışında sana sevdalı yürekler. Ah benim güzel ülkem, canım ülkem, canımın
cananı ülkem…
Elimizi vicdanımıza koyalım kaç
gün yas tutacağız üç, beş, yedi... Ateşin düştüğü yeri yaktığı gerçeğini hatırlayalım
lütfen. Alışmayalım, tepkisiz kalmayalım,
kabullenmeyelim.
Süreli yas tutup güne devam
etmeyelim, elimizden ne gelir ki demeyelim. Bu olayların son bulması için bizde
payımıza düşeni, elimizden gelenden fazlasını yapmaya çalışalım. Elim gitmiyor
daha fazlasını yazmaya, yüreğim acıyor…. SON terörü lanetleyen yazımın olması
umudumla!
0 yorum:
Yorum Gönder